Η τέχνη απέναντι στη νέα φάση παγκοσµιοποίησης είνια το θέμα της νέας Οµαδικής Έκθεσης Εικαστικών Δηµιουργών που πραγματοποιείτε στην αίθουσα Τέχνης Ηώς.Πρόκειτε για την Εκθεση «Παγκοσµιοποίηση: Αντιθέσεις - Αρνήσεις» που διοργανώνει η αίθουσα Τέχνης Ηώς (Χέυδεν 38, πλ. Βικτωρίας, Αθήνα, τηλ: 210-8820054) που θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 17 Απριλίου 2025. Συµµετέχουν οι καλλιτέχνες: Δ. Αγραφιώτης, Β. Γέρος, Κ. Ευαγγελάτος, Α. Κατσούλας, Α. Μαστρογιάννη, Χρ. Σαραντοπούλου, Α. Σκούρτης, Γ. Τζερµιάς, Δ. Φόρτσας και Ε. Χατζηαργυρού.Η επιμέλεια της έγινε από τον καθηγητή αισθητικής της τέχνης ,και βασικός μελετητής του έργου ,του γλύπτη Γεράσιμου Σκλάβου Βασίλη Φιοραβάντε .
Σύμφωνα με τον Δ.Αγραφιώτη,συμμετέχοντα στην έκθεση : «τα τελευταία πολιτικά γεγονότα σε πλανητικό επίπεδο ενισχύουν όλο και πιο πολύ τη θέση ότι η υφήλιος εισέρχεται πια σε νέα φάση παγκοσμιοποίησης, οπότε και θα συνυπάρξουν πολιτιστικά στοιχεία αρχαϊκής µορφής (επίδειξη γυµνής - ωµής στρατιωτικής βίας), πολυπολικές γεωπολιτικές διατάξεις, οξύς τεχνολογικός ανταγωνισµός (η λεγόµενη τεχνητή νοηµοσύνη) και πρωτοφανείς κοινωνικές ανισότητες. Σ’ αυτόν τον ετερογενή, απρόβλεπτο και κατακερµατισµένο κόσµο, οι ανακατατάξεις και οι επαναπροσδιορισµοί σε κάθε σφαίρα της ατοµικής και συλλογικής ζωής θα είναι κατακλυσµιαίες. Οι ανατροπές θα κυριαρχούν και οι αντιφατικές επιπτώσεις θα εµφανίζονται συσσωρευτικά από το τοπικό µέχρι το διεθνές επίπεδο. Σ’ αυτήν την πολλαπλή αναστάτωση, ο χώρος της τέχνης καλείται επειγόντως να µορφοποιήσει την υπόστασή του στο όνοµα των προκλήσεων και σε αντιστοιχία µε την κρισιµότητα των απαντήσεων σε νέου τύπου κοινωνικοπολιτιστικών ζητηµάτων. Ποιες µορφές, ποιες κατευθύνσεις, ποιες πρακτικές θα ακολουθήσουν όµως οι καλλιτέχνες προκειµένου να διεκδικήσουν τον τίτλο του πολιτιστικού συνοµιλητή ή και πρωταγωνιστή; Σε ποιο βαθµό τα υπάρχοντα θεωρητικά σχήµατα επιτρέπουν µια έγκυρη και πρωτότυπη διάγνωση και των κοµβικών σηµείων του καπιταλισµού της αποκάλυψης και της κρίσης της ίδιας της τέχνης; [...] Και µέσα σε αυτό το γενικότερο κοινωνικοϊδεολογικό και ψυχολογικό περιβάλλον των εντάσεων και της ανυπέρβλητης κρίσης, η µοντέρνα και η σύγχρονη τέχνη –η κάθε µία µε το οπλοστάσιό της– προσπαθεί πάντοτε να δείξει µια δυνατότητα επαναδιατύπωσης, µια προοπτική ξεπεράσµατος στον χώρο των µορφών, πρωταρχικό από µια ορισµένη άποψη, αλλά και στον χώρο των κρίσιµων πολιτιστικών προταγµάτων – όπως το διακύβευµα της προόδου, ο κοινωνικός έλεγχος µέσω της τεχνολογίας. [...] Μέσα σε αυτό το σαφώς δύσκολο και σύνθετο ιδεολογικό κλίµα της µεταµορφωµένης παγκοσµιοποίησης έχει ιδιαίτερη σηµασία η γνώση και η επικοινωνία µε το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι µε τον εναγώνιο λόγο και λογισµό τους προσπαθούν να συγκροτήσουν έστω ένα µικρό “απελευθερωτικό όραµα” ή τουλάχιστον µια καινοτόµα εκδοχή για τα τεκταινόµενα και τα µελλούµενα.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης καταγράφουν, δείχνουν, εκφράζουν έκδηλα και εναγώνια τις αντιθέσεις και τις βαθύτερες µεταβολές του εύθραυστου συλλογικού βίου στον πλανήτη µας, µε µια κριτική οπτική (ακόµη και αρνητική) και σε κάθε περίπτωση µε έναν βαθύτατο σκεπτικισµό για το τραγικό στο παρόν και το µέλλον από κάθε άποψη, ανθρώπινο γίγνεσθαι».
Μεταξύ άλλων την έκθεση τίμησε με την παρουσία του ο γνωστός ιστορικός ,κριτικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς.
Ωρες λειτουργίας: Τετάρτη - Παρασκευή 12 μ. έως 8 μ.μ., Σάββατο από 12 μ. έως 3 μ.μ.
Ευχαριστούμε το studio λήψεων και το αρχείο Fotanism του Ντάνυ Μαρτζώκα για την παράθεση του φωτογραφικού υλικού που παρουσιάζουμε .
Στο κείμενο του για την έκθεση ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ – ΑΡΝΗΣΕΙΣ ο Β. ΦΙΟΡΑΒΑΝΤΕΣ επισημαίνει:
''Οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις ήταν κύριες εκφάνσεις του έργου της Κριτικής θεωρίας, και ως τέτοιες συνιστούν τη βάση της όλο και πιο συνθετικής θεωρητικοποίησής της, που όσο περνούσε ο χρόνος η κοινωνία μεταλλασόταν προς τον ύστερο καπιταλισμό.
Στην παγκοσμιοποίηση και στη μεταπαγκοσμιοποίηση ή ακόμη και στην αποπαγκοσμιοποίηση οι αντιθέσεις και οι αρνήσεις (άλλοτε περισσότερο οι μεν, άλλοτε οι δε) επανέρχονται με πιο οξείες, ακόμη και ακραίες μορφές, μετά από την περίοδο της ψευτοειρηνικής και καθησυχαστικής «ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης» και του εύκολου και κατά κανόνα τεχνητού χρήματος (1995-2005).
Οι αντιθέσεις πλέον μετά το 2008 ωθούν σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση, έτσι ώστε οι αρνήσεις συγκροτούν τον ακρογωνιαίο λίθο της νέας κριτικής θεωρίας υπό (ανα)συγκρότηση, μέσα σε συνθήκες πλήρους και γενικευμένης αβεβαιότητας.
Η χεγκελιανή πίστη ότι η ανθρωπότητα σε κάθε περίπτωση και πάντοτε, υπερβαίνοντας όλες τις αντιθέσεις, θα βαδίσει προς την πρόοδο, είναι πλέον ζητούμενο και όχι βεβαιότητα.
Συγχρόνως μέσα σε αυτό το τουλάχιστον δύσκολο σύγχρονο ψυχικό, ψυχολογικό ακόμη και ιδεολογικό κλίμα της αβέβαιης παγκοσμιοποίησης έχει ιδιαίτερη σημασία η γνώση και η επικοινωνία με το έργο μερικών ποιοτικών σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι με τον εναγώνιο λόγο τους προσπαθούν να συγκροτήσουν έστω ένα μικρό απελευθερωτικό – ανθρωπιστικό όραμα.''
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου